آفاق جا ندارد همت کجا نشیند

سنگ از نگین براید تا نام ما نشیند

جایی که خاک باشذ پشت وبلنذ هستی

تا چند سایه بالد یا نقش پا نشیند

تاب و تب نفسها از یکدگر جدا نیست

در خانه ای که ماییم راحت چرا نشیند

همصحبتان این بزم از دیده رفتگانند

عبرت خوشست از اینها رو بر قفا نشیند

فرصت نمی پسندد جا گرم کردن از ما

آیینه پر فشانده ست تمثال تا نشیند

زین ما و من که داریم آفاق در خروش ست

ای کاش سرمه گردیم تا این صدا نشیند

راه نفس دو دم بیش فرصت نمی کند گل

تاکی قفای شبنم صبح از حیا نشیند

زین وحشتی که ما را چون بو ز گل برآورد

مشکل که جای ما هم برجای ما نشیند

بگذار تا دمی چند بر گرد خویش گردیم

عالم به دل نشسته ست دل در کجا نشیند

درکارگاه دولت شور حشم شگون نیست

یکسر خروش جغد است هرجا هما نشیند

از مرگ نیست باکم اما ز بی نصیبی

ترسم ز دامن او گردم جدا نشیند

ای شور شوق بردار از جا غبار ما را

پامال یأس تا چند این بی عصا نشیند

سرمایه پرفشانی ست اظهار بی نشانی ست

از رنگ و بو چه مقدارگل بر هوا نشیند

بیدل به حکم تقدیر فرمانبر اطاعت

استاده ایم چون شمع تا سر ز پا نشیند